Συνονόματε...
Δύσκολα τα πράγματα! Εσύ στρατηγός ε.α., εγώ σμηνίτης με 33 μήνες θητεία (5 μήνες φυλακή) στην 111ΠΜ (2.500 χιλιάδες άτομα είχε η μονάδα το 1968 μαζί με τους 400 πολίτες σε θέσεις κλειδιά εργασίας, από καθηγητές επιστήμονες μέχρι μαγείρους σεφ στα μαγειρεία Σμηνιτών! Τρία ΡΕΟ πατικωμένα φεύγαμε κάθε βράδυ, μόνο για σκοπιές εκτός Πτέρυγος!..
Πήγα εκεί, γύρω στο 2008 ξανά, κοντά 40 χρόνια μετά, σε μια γιορτή των "Φτερών" τον Νοέμβριο, και παρά λίγο να βάλω τα κλάματα!... Μιλάμε για τέτοιο χάλι!
Αλλά πες μου, εσύ ως στρατηγός, ανώτατος αξιωματικός με το χέρι στην καρδιά... Είχε ποτέ στο παρελθόν η Ελλάς, τέτοιο ΠΑΡΤΆΛΙ στράτευμα;
Ποιος σκατά, θα πολεμήσει τελικά, ρε φίλε; Πουθενά στην τελευταία παγκόσμια ιστορία, τους Πολέμους δεν τους κέρδισε η Αεροπορία! Αρχής γενομένης από το Βιετνάμ, τώρα με την Μογγολο-τατάρικη φάτσα του Πού(σ)τιν, την τσιφούτικη γλοιώδη του Ζελέ! Ζελές είναι ο άνθρωπος, δεν ξέρουν να γράφουν σωστά τα ΜΜΕ το όνομά του!. Που είναι οι αεροπορίες και των δυό; Και να μου το θυμάσαι, ούτε και κανένα δικό μας αεροπλάνο θα σηκωθεί ποτέ, αν γίνει το μεγάλο μπαμ!
Όσο κι αν προσπαθεί η γκλάβα μου να δώσει απάντηση, δεν βλέπω ΚΑΝΈΝΑΝ να πολεμήσει!
Τα τσόλια εκεί στο Έβρο, αξιωματικός και υπαξιωματικός πέταξαν τα όπλα, κατέβασαν τα... βρακιά τους και παραδόθηκαν στους τούρκους τσιαντηρμάδες! Ούτε καν, σε στρατό! Στους "τσια-ντηρ-μά-δες"! Δηλαδή, την Ελληνική Στρατονομία! Κι εμείς εδώ, όταν μας τους επαναπάτρισε η τουρκιά σώους και αβλαβείς, με τους πισινούς τους άθικτους, παραλίγο να τους κάνουμε αγάλματα, αντί να τους στήσουμε στα 6 μέτρα! Αλήθεια; Που στο διάολο είναι αυτά τα καθάρματα σήμερα; Είναι ακόμα στις τάξεις του στρατεύματος; Δεν έμαθε, ή δεν θα μάθει ποτέ, ο Ελληνικός λαός;
Άσε που βλέπω αραγμένο στη Θεσσαλονίκη, εκεί δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής εκείνο το καταραμένο "Βέλος" να κάθεται σαν κουράδα πάνω στο κύμα, μου γυρίζουν τ' άντερα, το οποίο αντί να το είχαν πετάξει παλιοσίδερα (ανταρσία και λιποταξία) στα σκουπίδια, μας το επιδεικνύουν δοκάρι στα μάτια και τη μούρη μας... λυκοτόμαρο, όπως εκείνα τα αχυρένια που σκότωναν στα χωριά και γύριζαν μπαξίσι οι τσιουμπανοί!
Αυτοί ρε φίλε,
συναγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος θα είναι περισσότερο προδότης από τον άλλον; (τα χάλια με τον Λυμπέρη!).
"Ηθικόν"; Άσε... Μην απαντήσεις, γιατί θα βάλω πάλι τα κλάματα!
Εκεί λίγο πριν το 2.000, συνάντησα έναν φίλο, κουμμούνι, αλλά καλό παιδί, ο οποίος μου σύστησε τους δυο γιούς του, τα καμάρια του, ήταν και οι δυο στη σχολή Ευελπίδων! Ευέλπιδες! Ο ένας σχεδόν, μετά τον άλλον. Τώρα μπορεί να είναι και ταγματάρχες. Ρώτησα τα παιδιά αν τους αρέσει η σχολή Ευελπίδων, αν περνούν καλά, και ξέρεις τι μου απάντησαν;
-Πάρα πολύ καλά! Σήμερα ο στρατός δεν είναι όπως παλιά!.. Σήμερα κάνουμε κοινωνικό έργο!..
Πιστεύω δεν έπεσες από την καρέκλα σου, γιατί εγώ παρά λίγο να πέσω!
Πάλι στα δικά μου:
ΣΑΠ (Σμηναγός Ασφαλείας Πτέρυγος) Ραζής. Καράμπα Μικροθήβες 1968, οπλοστάσιο με πυραύλους και άλλα βαρέα οπλικά συστήματα, να γίνει ατύχημα και να ανατιναχτεί όλη η Αγχίαλος και ο Αλμυρός στον αέρα! Σκοπός "Γερμανικό νούμερο" ο υπογράφον, με το κρύο και τον αέρα να ξυρίζει γένια!
-Σκοπέ, Σμηναγός Ασφαλείας Ραζής... Έρχομαι εκ δεξιών σου!.. Πρόσεχε!.. Έχω γυναίκα και παιδιά!
2005-6; Μην το ψάξω τώρα γιατί βαριέμαι! Διήγηση από κάποιον Ταξίαρχο Ιπτάμενο του ΑΤΑ εκεί στη Λάρισα, σε μνημόσυνο "πεσόντων" αεροπόρων στη Βουρβουρού, και στο γεύμα που ακολούθησε σε κοσμική ταβέρνα της περιοχής. Ο υπογράφων ως δημοσιογράφος καλύπτει την γιορτή για δική του εφημερίδα, αλλά και για την μνήμη, πραγματικά, των αεροπόρων που χάθηκαν άδικα με συντριβή ψυχής, χωρίς πλάκα. Τηλεφώνημα Ελληνίδας μάνας στον Ταξίαρχο του ΑΤΑ για ρουσφέτι.
-Ταξίαρχε, δεν με ενδιαφέρει που θα στείλετε τον γιο μου, ποια μονάδα, στείλτε τον όπου θέλετε... Και στον Έβρο... Αρκεί να υπάρχει εκεί δίπλα "Γκούντις" (Φώλιας). Γιατί μόνον αυτά τρώει!..
Έρχεσαι κι εσύ καπάκι τώρα... Μας βάζεις εκείνες της φωτογραφάρες με τα κοψίδια... Και μας κόβεις τα γόνατα!
Κι ύστερα σου λένε, δεν περνούν καλά εκεί στο Γιουνανιστάν!
Τι τους λες τώρα;
Να, κάτι τέτοια ρεπορτάζ έκανα και στη δημοσιογραφική μου καριέρα, και ήμουν συχνά-πυκνά θαμώνας των δικαστικών αιθουσών! Άλλες φυλάκες! "Ο Λύκος κι αν εγέρασε...", τα υπόλοιπα τα ξέρεις. Μη τα γράψω γιατί βαριέμαι!
Σκέτη βαρεμάρα και εμετός η ζωή μας κάθε μέρα φίλε, να διαβάζουμε πότε πήγε στο καμπινέ το Ντογάνι της τουρκιάς, και πότε τα μπαϊράκ πέταξαν στον Άλιμο ή την Θασοπούλα!
Ευοί ευάν. Έρρωσο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου