Ο λόγος για την σημερινή εκδήλωση του “ΠΑΓΧΑΛΚΙΔΙΚΟΥ” Συλλόγου στο Δημοτικό Θέατρο Πολυγύρου, με αφορμή την προβολή της ταινίας ντοκιμαντέρ, θέμα τον “ΚΑΠΕΤΑΝ ΧΑΨΑ”.
Ούτε σε απονομή βραβείων Όσκαρ να είμασταν! Όπου, μπορεί να μην παρήλασαν από το "κόκκινο χαλί" αστέρες κι αστερίσκοι του κινηματογράφου συνοδεία γυναικών, φιλενάδων, ερωμένων, τραβεστί, αδιευκρινίστου φύλλου, κοινώς “οντότητα”, άλλοι μαϊντανοί, παρήλασαν όμως από μικροφώνου και σκηνής του θεάτρου του Πολυγύρου, όλοι οι παράγοντες και μη της ταινίας, του συλλόγου, πολιτικοί, παπάδες, δεσποτάδες -ευτυχώς, όχι στρατιωτικοί, και όταν λέω στρατιωτικούς εννοώ τους εν ενεργεία αξιωματικούς του Ε.Σ. παρότι υπήρχαν και αυτοί- μέσα στην κατάμεστη, από νέους κυρίως, μαθητές, αίθουσα. Χωρίς να σημαίνει αυτό και ότι μέμφομαι την παρουσία τους, την παρουσία όλων! Πολύ καλά έκαναν και ήταν!
Όπως δεν μέμφομαι και όλες τις ομιλίες των ομιλητών, οι οποίες ήταν πράγματι, από αρκετά καλές έως πάρα πολύ καλές, καταλληλότατες όμως για εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου ή της 28ης Οκτωβρίου που γιορτάσαμε πρόσφατα, εντελώς ακατάλληλες -και από τσόντα- για προβολή ταινίας ντοκιμαντέρ, ακόμα και αν αυτή έχει ιστορικό περιεχόμενο επαναστατικό, χαρακτήρος του “1821”.
Να επισημάνω εδώ την ομιλία της κας Καραμπατάκη στην ομήγυρη των παρουσιαστών-δημιουργών της ταινίας στη σκηνή, η οποία ήταν από μνήμης, άψογη φραστικά συντακτικά, μπράβο της, ειλικρινά τη ζήλεψα, μέχρι τα παράπονα του παραγωγού και σκηνοθέτου του έργου για κάποια χρήματα που του χρωστάει ακόμα η Περιφέρεια (Κεντρικής Μακεδονίας), και δεν ξέρει αν, και πότε, θα τα πάρει;
Το γελοίον του πράγματος -πάντα υπάρχει το γελοίον του πράγματος- των ομιλητών όμως, ήταν όταν κάποιοι από αυτούς έψαχναν εναγωνίως στα καθίσματα του θεάτρου και στο μισοσκόταδο, να βρουν, μήπως και ξέχασαν κανέναν δευτέρου βαθμού συγγενείας να ευχαριστήσουν, ο οποίος προσήλθε στο θέατρο πιθανώς, και για να τους... θαυμάσει!
Πολύ παπαδαριό στις πρώτες θέσεις, δεσποτάδες μετά της γνωστής κουστωδίας όπως πάντα, πολλοί πολιτικοί εν ενεργεία και υποψήφιοι, η εκφώνηση και μόνον των ονομάτων τους έκανε τις ομιλίες να ξεπεράσουν, κρατηθείτε, κοντά την, μία και μισή, ώρα!
Το ντοκιμαντέρ που θα προβάλλονταν πρέπει να ξεπερνούσε κατά τι το ημίωρο, που σημαίνει ότι ήταν ένα ντοκιμαντέρ κάτω των 45 λεπτών, δηλαδή λίγο παραπάνω από τα 30 λεπτά της ώρας, που είναι και το όριο στα Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα, λέγε με το καλύτερο, “Φεστιβάλ Δράμας”!
Γιατί το λέω αυτό;
Το λέω γιατί, μετά από 10ετή και πλέον συμμετοχή μου σε όλα τα Κινηματογραφικά Φεστιβάλ της χώρας (αλλά και κάποια του εξωτερικού) με ισάριθμες ταινίες διαρκείας από 30 έως 132 λεπτά της ώρας -που ήταν η φετινή μου παραγωγή και σκηνοθεσία στο διαγωνιστικό τμήμα του “Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ιεράπετρας Κρήτης” με τίτλο “Ανθεμούς ή Γαλάτιστα” (σ.σ.: Παράλληλη προβολή της ταινίας την ίδια μέρα και ώρα στην Κεντρική Πλατεία της Γαλάτιστας, προσφορά από μένα στους κατοίκους της μέσω του Πολιτιστικού Συλλόγου “Γαλάτεια” της Γαλάτιστας), μπορώ να πω ευθαρσώς πως η ταινία, το ντοκιμαντέρ για τον “Καπετάν Χάψα - Το Λιοντάρι της Χαλκιδικής” που είδαμε, ίσως και να κόβονταν από τα προγράμματα αυτών των Φεστιβάλ, προσέξτε, όχι γιατί δεν ήταν καλή ταινία, ήταν και παραήταν, αλλά γιατί ήταν ΔΡΑ-ΜΑ-ΤΟ-ΠΟΙ-Η-ΜΕ-ΝΗ!
Ήταν ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ όπως λέμε στην κινηματογραφική γλώσσα-ορολογία, φρούτο αμερικάνικο στην παραγωγή των ταινιών αυτών, είδος που προσωπικά απεχθάνομαι, δεν μ' αρέσει καθόλου, το απορρίπτω -για τον εαυτό μου- συνεπώς, απορρίπτω και κάθε τέτοια ταινία!
Και, επειδή μπορεί να σας μπέρδεψα λιγάκι, τι είναι “τεμηρίωση” και τι “δραματική τεκμηρίωση” -αυτές είναι οι σωστές λέξεις και όχι “ντοκιμαντέρ”, το ντοκιμαντέρ παράγεται από το αγγλικό “ντόκιουμεντ” που θα πει “τεκμήριο”- τεκμηρίωση είναι:
Παίρνω μια κινηματογραφική μηχανή λήψεως, αφού διαλέξω το θέμα μου που θα κινηματογραφήσω, και πηγαίνω στους χώρους του θέματός μου, κινηματογραφώ ότι βλέπω, ή ότι παλιό υπάρχει από την υπόθεση, το θέμα που χειρίζομαι, αν αυτό είναι πράγματι και παλιό. Με παράλληλες συνεντεύξεις-απόψεις τυχαίων ανθρώπων ή και ειδικών, γραφείου. Αυτό είναι η ταινία τεκμηριώσεως, αποτυπώνει ζωντανά τα τεκμήρια, είναι το γνήσιο, το πραγματικό, που λέμε, ντοκιμαντέρ!
Το “δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ”, είναι ένα σενάριο μιας ιστορίας που γράφω, και προσπαθώ να αποδώσω με πρόσωπα και πράγματα της εποχής εκείνης, παλαιάς μα και νέας, δηλαδή την συμμετοχή ηθοποιών και κομπάρσων, όχι απαραίτητα στους πραγματικούς χώρους που εξελίσσεται η ιστορία μου, αλλά σε κάποιους άλλους που εγώ κρίνω, ή θεωρώ καταλλήλους, ή προσομοιάζοντες με αυτούς. Είναι δηλαδή το “δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ” μια κανονική κινηματογραφική ταινία μισο-μυθοπλασίας, αποδιδομένη με όλους τους κανόνες του κινηματογράφου και της υποκριτικής. Της τελευταίας, να εκλείπει εντελώς, από το πραγματικό ντοκιμαντέρ.
Στο πραγματικό ντοκιμαντέρ ο “ηθοποιός”, το πρόσωπο που “κλαίει” δεν είναι ηθοποιός αλλά βιώνει ο ίδιος στη στιγμή το δράμα του, με την κινηματογραφική μηχανή απλώς να καταγράφει τον πόνο του. Ο χώρος είναι ο ίδιος που εξελίσσεται η ιστορία, το θέμα που κινηματογραφούμε, τα απομεινάρια μιας σιδηροδρομικής γέφυρας των Λαγκαδικίων παράδειγμα, είναι απομεινάρια, λείψανα της παλιάς γέφυρας, και μέσα από αυτά ο σκηνοθέτης και παραγωγός της ταινίας βλέπει τη γέφυρα ολόκληρη, την φαντάζεται, δεν την ξανά στήνει! Ούτε ενδιαφέρεται να την στήσει, αρκείται σ' αυτά τα απομεινάρια λείψανά της. Γι αυτόν, αυτά είναι η πραγματική γέφυρα, δεν θέλει τίποτα παραπάνω.
Η ταινία που είδαμε, λοιπόν, για τον Καπετάν Χάψα και τον Εμμανουήλ Παπά, ήταν τέτοια, ένα “δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ”, και ως τέτοιο μπορεί να ήταν καλογυρισμένο και προσεγμένο, όμως εμένα δεν με ικανοποίησε, το επαναλαμβάνω, γιατί όπως είπα και παραπάνω, τέτοια ντοκιμαντέρ προσωπικά δεν μ' αρέσουν, και δεν θα τα έβλεπα ευχαρίστως, παρότι δεν τα απορρίπτω και εντελώς. Γι' αυτούς που τους αρέσουν και τα δημιουργούν, με γεια τους, με χαρά τους! Τα μικρά ιστορικά λάθη της ταινίας που ανακάλυψα κατά τη διάρκεια της προβολής, τα θεωρώ πταίσματα.
Ελευθερία τέχνης και λόγου έχουμε, κι όπως έχω πει πολλές φορές, η τέχνη είναι απολύτως υποκειμενική, όσους θεατές έχουμε σε μια τέχνη, έχουμε μοιραία αριθμητικά και άλλες τόσες γνώμες και απόψεις, ότι αρέσει σε μένα δεν είναι υποχρεωτικό να αρέσει και στους άλλους, το αντίθετο, αν δεν υπήρχε αυτή η ευελιξία των καλλιτεχνών εξ άλλου, πως αλλιώς θα είχαμε και την πληθώρα των καλλιτεχνικών έργων, δημιουργιών, και μάλιστα αντιφατικών, που πολύ σωστά, έχουμε;
Αυτό, για να μην θεωρηθεί ότι είμαι εναντίον του παραγωγού και σκηνοθέτου της ταινίας, των άλλων παραγόντων, οι οποίοι έκαναν αυτό που ήξεραν, αλλά και αυτό που ήθελαν.
Για να σας βγάλω πάλι από το “μπλέξιμο” που ίσως σας οδήγησα, σας καταθέτω την άποψη του αποθανόντος πλέον Δημήτρη Εϊπίδη, ενός Έλληνα μαιτρ στο στήσιμο των “Κινηματογραφικών Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ” παγκοσμίως (Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Τορόντο), αλλά και δημιουργό του “Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης”, στο “Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης”, σε μια συνέντευξη τύπου στο “Ολύμπιον”, και θέλοντας να κάνει ο ίδιος αυτοκριτική, ερωταπαντώντας στον εαυτό του, “Τι πέτυχε το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης όλα αυτά τα χρόνια;”, απάντησε: “Πέτυχε, να κάνει τους ανθρώπους, τους πολίτες αυτής της πόλεως, της Θεσσαλονίκης, κυρίως τους νέους, να σπάσουν τον κουμπαρά τους, να αγοράσουν μία μηχανούλα των 100 ευρώ, και να βγουν στους δρόμους, να ΚΙ-ΝΗ-ΤΟ-ΓΡΑ-ΦΗ-ΣΟΥΝ! Αυτό πέτυχε! Και για μένα, αυτό είναι ένας πραγματικός άθλος”.
Παπεμπιπτώντως, να σας πω ότι όλα τα ντοκιμαντέρ που έχω γυρίσει, αυτά που έστειλα στα φεστιβάλ, αλλά και αυτά τα 850 που παίζουν στο κανάλι μου “Τηλεόρασις Δαγκίλας” (μέσα στα 850 υπάρχουν και, άνω των 100 που είναι αμιγώς, πραγματικά ντοκιμαντέρ), είναι γυρισμένα με δύο μηχανές εποχής 2010, ψηφιακές, η μία αξίας 180 ευρώ, και η άλλη 230. Αυτά ήταν τα “όπλα” μου, αυτό και το βαρύ... πυροβολικό μου, στα πάνω από 10 χρόνια που έχω οργώσει βουνά και λαγγάδια, ακροβατώντας σε ετοιμόρροπα κτίρια, ερείπια μνημεία, διακινδυνεύοντας -από άγνοια κινδύνου περισσότερο- ουκ ολίγας φοράς την σωματική μου ακεραιότητα, σ' αυτήν την επεισοδιακή, πλην συναρπαστική, μαγική μου περιπλάνηση! Και ίσως, αυτό το τελευταίο, να είναι και ο ορισμός κατ' εμέ, της λέξεως “Τεκμηρίωση”. “Ντοκιμαντέρ”. Ντοκιμαντέρ ίσον, “Επεισοδιακή, Μαγική Περιπλάνηση”!
Θα επανέλθω όμως και πάλι στα λάθη της εκδηλώσεως, την κυρίως εκδήλωση την εκλαμβάνω ως τέλεια και πραγματικά πολύ αξιόλογη, αποδίδοντας τα εύσημα στους διοργανωτές, λέγοντας πως η πρόσκληση του Παγχαλκιδικού ήταν “Προβολή Ταινίας Ντοκιμαντέρ”, και όχι προβολή προσώπων Τοπικής ή άλλης Αυτοδιοικήσεως, Εκκλησιαστικής, αυταρέσκεια και λιβάνισμα ανθρώπων και προσώπων, ευχαριστίες σε επαγγέλματα, για τι πράγμα; Γι' αυτό που είναι ταγμένοι να υπηρετήσουν, το επιδίωξαν οικειοθελώς, και μάλιστα με παχυλούς μισθούς!
Στην αρχαία Ελλάδα της Δημοκρατίας που μυξοκλαίν όλοι στην προφορά της λέξεως ακόμα και οι Αμερικανοί Πρόεδροι που έρχονται στη χώρα μας, σε όποιον ήθελε να ασχοληθεί με τα κοινά, κοινώς πολιτικά, Α-ΦΙ-ΛΟ-ΚΕΡ-ΔΩΣ, καταγράφονταν πριν την ενασχόληση ακόμα και τα σανδάλια που φορούσε! Γιατί; Γιατί αν ζημίωνε το κράτος σε τιμή, ακόμα και αυτής των σανδαλίων, του κατάσχονταν και αυτά!
Σήμερα οι πολιτικοί μας, όλοι αυτοί που συνωστίζονται στον προθάλαμο των εκλογών να μας... υπηρετήσουν, το δέλεαρ και το κίνητρό τους είναι, να μπούμε “στον χαλβά και τη μυζήθρα”, να φάμε να κλέψουμε επαγγελματίες τον άμπακο, και, αν μας πιάσουν, μας έπιασαν! Αν όχι, τα κονομίσαμε και πάει!
Χειροπιαστό παράδειγμα σε παρέα, ο γιος φίλου ο οποίος παιδί του μπαμπά του δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του ούτε μια ώρα, του λέγαμε: “Και τι σκέφτεσαι να κάνεις αν ο μπαμπάς σου, κάποτε, κάποια στιγμή φυσικό επακόλουθο, εκλείψει;” Η απάντηση ήταν: “Θα ασχοληθώ με την πολιτική”!
Στην εκδήλωση “σύρθηκαν”, ας μου επιτραπεί η λέξη θεατές και πολλοί μαθητές, πολλά σχολεία της πόλεως του Πολυγύρου όλων των βαθμίδων, ούτε αυτά δεν σεβάστηκαν οι “ομιλητές”, μετά από μιάμιση περίπου ώρα ομιλιών όπως είπα, ακατασχέτων φλυαριών και ευλογώντας ο ένας τα γένια του αλλουνού, τα παιδιά κουράστηκαν τόσο, που, παρακολουθώντας εγώ την εκδήλωση από τον εξώστη του κλειστού θεάτρου του Δήμου Πολυγύρου -μόνον εγώ σ' αυτόν και όλα τα άλλα καθίσματα κατειλημμένα από μαθητές- πέντε λεπτά μετά την έναρξη της ταινίας, όπως γύρισα πίσω μου να δω, γιατί υπάρχει τέτοια ησυχία; ΔΕΝ ΥΠΉΡΧΕ ΟΥΔΕΙΣ ΜΑΘΗΤΗΣ στα καθίσματα, παρά μόνον η αφεντιά μου και η απόλυτη... σιωπή!
Κάτι που σημαίνει, πως όλος αυτός ο... φραμπαλάς, τα έξοδα -γιατί υπήρχαν έξοδα στην εκδήλωση- τα λεφτά που δεν πήρε ακόμα ο παραγωγός της ταινίας από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, πήγαν εντελώς, ΣΤΡΆΦΙ!
Τι να κάνουμε;
Ευοί ευάν αδέρφια,
Η Ελλάδα είναι όρθια, η Ελλάδα είναι εδώ!.. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει (βρίσκεται σε ημιθανή κατάσταση πάντα, φαίνεται πως προτιμάει αυτό από τον θάνατο), και ξανά προς τη δόξα τραβά... Και ξανά προς τη δόξα τραβά!
Ναι, ρε μάγκα... Τραβά!..
0 – 26, 32 – 3, 15 και τα ορφανά!..
Σβούρα την!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου