ΚΟΣΜΑ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΎ ΤΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ!

Σήμερα είναι η γιορτή των "Αγίων Αναργύρων". Δηλαδή η γιορτή μου.

 

Η μάνα μου όσο ζούσε έκανε τα δικά της, θρήσκα γαρ, πήγαινε στην εκκλησία, άρτους... και θεάματα, ρωμαϊκή εποχή βλέπετε οι "άγιοι Ανάργυροι", κι όταν η εκκλησία σχολούσε κατά το μεσημέρι, εκεί που κοιμόμουνα πάντα, μου έφερνε ένα κομμάτι ψωμί να το φάω, δώρο θεού... Αντίδωρο... Άρτος... Κι εγώ δεν της χαλούσα το χατήρι, το μασουλούσα με κίνδυνο να πνιγώ, ξερό-ξερό όπως ήταν, αφού μαχμουρλής και με τις τσίμπλες στα μάτια, δεν είχα πιει ακόμα ούτε και τον καθιερωμένο, αναθεματισμένο καφέ!
Αυτά συνέβαιναν τα χρόνια εκείνα, τα παλιά, που είναι πάρα πολύ πίσω για μένα σήμερα, ούτε η μάνα μου υπάρχει, κι εγώ σιγά-σιγά, άρχισα να απομακρύνομαι εντελώς, από αυτά τα θρησκοσόφια (κατά το γιατροσόφια), η γιορτή όμως έμεινε, και μάλιστα δυο φορές το χρόνο (άλλοι άγιοι Ανάργυροι, γιατροί κι αυτοί, και πάλι αδέρφια την 1 Ιουλίου), πλεονέκτημα τεράστιο εγώ, να γιορτάζω δυο φορές τον χρόνο, με τα γενέθλιά μου τρεις, αν βάλουμε κι εκείνον τον μυξιάρη τον Βαλεντίνο, που αντικατέστησε την Αφροδίτη, Πάνδημη και Ουρανία - κανένας πούστης θα ήταν- τέσσερις! Γιορτάζω, τέσσερις φορές το χρόνο! Ολέ!

Ευλόγως θα μου πείτε, μα αφού δεν τις πιστεύεις, γιατί τις γιορτάζεις; Πριτς!.. Και  γιατί να μην τις γιορτάσω; Μαλάκας είμαι; Γιορτές είναι (στις γιορτές λέμε πάντα "ναι"), χαρές είναι, δώρα παίρνω -ή καλύτερα, έπαιρνα, τώρα δεν παίρνω τίποτα- να και το παραδοσιακό, το αρχαίο που θέλω να τηρώ με σεβασμό... Ναι, γιορτάζω αυτήν την γιορτή την σημερινή, και θα την γιορτάζω όσο ζω! Με καμιά, απολύτως, θρησκευτική ευλάβεια, αφού αυτά τα έχω πετάξει από το είναι μου προ πολλού, αλλά με χαρά και ευτυχία. Αγάπη!
Όσοι ευλαβείς και πιστοί, θρησκόληπτοι και θρησκολάτρεις, βρήκα κάτι για σας ψάχνοντας στο διαδίκτυο που γίνεται όλο και πιο απαραίτητο μέρος της ζωής μας για ΟΛΑ, γι' αυτό και μπήκα στον κόπο να σας εξηγήσω και όλα τα παραπάνω, σας το δίνω όπως ακριβώς το βρήκα, τα συμπεράσματα και η εκτίμηση δική σας.
Εγώ, να πω πως γέλασα, γέλασα πραγματικά, γιατί πιο αφελέστατο και πιο χαζό, πιο παιδαριώδες κείμενο, μάλιστα για μωρά παιδιά, ούτε της πρώτης τάξεως του δημοτικού σχολείου, ΔΕΝ διάβασα ποτέ, αφού στο μέλλον, μπορεί πιθανώς, να διαβάσω κι άλλα!
Είναι ξεσηκωμένο από τα συναξάρια των "αγίων" ... Τα ξέρετε τα συναξάρια, αυτές τις ιστορίες που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα αλλά καλπάζουσα φαντασία... Τα έγραψαν, συνήθως καλόγεροι συναξαριστές και δεσποτάδες, με γεμάτες κοιλιές, πρησμένα χέρια και προγούλια, κάτι σαν βιογραφίες αγίων, που οι ίδιοι όμως αγιοποίησαν και δημιούργησαν, έδωσαν τροφή στο πόπολο να το έχει καλά ο θεός που προσεύχεται, και μεσιτεύει πάντοτε γι' αυτούς! Το "μεσιτεία" πάρτε το όπως θέλετε.  
Λέει, λοιπόν, το συναξάρι των "Κοσμά και Δαμιανού των Αναργύρων".
"Τα αδέρφια Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν την εποχή που αυτοκράτωρ  Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος (Σ.σ.: για να είμαι ειλικρινής, ξέρω πολλούς αυτοκράτορες Ρωμαίους, αλλά τον κύριο ούτε που τον απάντησα ποτέ στα βιβλία μου και στις έρευνές μου) ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους ήταν άρρωστοι, την είχαν ανάγκη. Με αντάλλαγμα (τίποτα δεν γίνεται με το αζημίωτο, είναι κανόνας της αγοράς και ζητήσεως), αφού δεν έπαιρναν χρήματα (μάλλον δεν έπαιρναν πολλά, γιατί, να μην έπαιρναν καθόλου, σημαίνει πως θα τα είχαν κακαρώσει από την πείνα στην αρχή ακόμα της μεγάλης καριέρας τους), να πουν οι ασθενείς, ότι ασπάζονται και πιστεύουν στον Χριστό! (Μεταξύ μας, ποιος βλάκας δεν θα το έκανε αυτό, τι στιγμή μάλιστα που δεν καλούνταν να δώσουν και δραχμή, αφού πάντοτε η ιατρική ήταν ένα επικερδές και ακριβό επάγγελμα, στην προκειμένη περίπτωση, καραμπινάτος προσηλυτισμός! Γιατί, η χριστιανική θρησκεία, αυτό που δεν παραδέχεται, είναι ότι στο διάβα των αιώνων δεν έκανε ποτέ, προσηλυτισμό!.. Άαα-παπα-παπά!.. Μη, τζιζ! Όλες οι άλλες θρησκείες το έκαναν, και μάλιστα κατά κόρον, εκτός από αυτήν!).
"Κάποιοι καλοθελητές όμως -συνεχίζει το συναξάρι- διέβαλαν τους αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα που επιτελούσαν, τα έκαναν με μαγικές ικανότητες και καλπουζανιές, όχι με πίστη, ή από κάποια ανωτέρα δύναμη που τους καθοδηγούσε (Σ.σ.: Εδώ αν συζητείστε με τους άλλους αγύρτες, αυτούς που πιστεύουν στους εξωγήινους και τα άλλα συμπαντικά όντα ξωτικά, χωρίς αυτό να αποκλείεται και εντελώς, θα σας πουν ότι αυτοί που τους καθοδηγούσαν ήταν αόρατοι ή και ορατοί εξωγήινοι, και μάλιστα  από τον αστερισμό του Σειρίου! Γιατί του Σειρίου; Μη με ρωτάτε, δεν ξέρω, ρωτήστε τον ίδιο τον... Σείριο!).
Τότε οι Άγιοι Ανάργυροι, επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα προς απολογίαν, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του Καρίνου ο οποίος προσπάθησε στην αρχή ήπια να τους μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό (χωρίς να τους ρίξει στα θηρία)!
Εκείνοι όμως, όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν -έτσι λέει το συναξάρι- να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον αυτοκράτορα (να τον κάνουν χριστιανό δηλαδή), αφού και αυτός έγινε κάτοχος των θεραπευτικών ικανοτήτων τους, όταν, συγκεκριμένα, ο Καρίνος τους ανέκρινε, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη! (Τώρα, γιατί μετατοπίστηκε και όχι γύρισε, έστριψε η μούρη του προς τα πίσω, μη μ' ανακατώνεται, εγώ ιδέαν ουκ έχω!). Αμέσως τότε οι Άγιοι (έπιασαν δουλειά) τον θεράπευσαν μέσα στο δικαστήριο, μόνον με την προσευχή τους στον Χριστό!
(Σ.σ.: Έχω σοβαρές αντιρρήσεις εδώ, όχι με τους αγίους Αναργύρους, αλλά με τον Χριστό! Ο οποίος αν ζούσε και μπορούσε να διαβάσει αυτές τις γραμμές, είμαι απολύτως σίγουρος πως θα έλεγε: Αφού υπάρχουν τέτοια καθυστερημένα ανθρώπινα όντα, γιατί εγώ έπρεπε να μεγαλώσω και να σταυρωθώ, αφού μπορούσα να μείνω μικρός, θεός ήμουν, και να τους κάνω κουμάντο από "Δωδεκαετής στο Ναό"!).
Εξ αιτίας αυτού του θαύματος, πίστευσαν στον Χριστό και όλοι όσοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στη δίκη, περίμεναν τη σειρά τους να δικαστούν, αλλά και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας, οποίος τους έστειλε πίσω στους συγγενείς τους με μεγάλες τιμές και πολλά δώρα! (Φορτωμένους χρήμα με ουρά! Και άντε τώρα εγώ, να πιστέψω πως οι άγιοι ήταν Ανάργυροι!)".
Αλλά επειδή ένας άγιος, πρέπει να έχει πάντα ένα άγιο και τραγικό τέλος με το οποίο κερδίζει την αγιότητά του, και επειδή ο Καρίνος (αυτοκράτορας), δεν τους εκτέλεσε, ή δεν τους έδωσε βορά στα θηρία, αυτό το τέλος που περίμεναν, τους ξαπόστειλε υγιείς και φορτωμένους χρήμα όπως είπαμε, έπρεπε να βρεθεί κάποιος άλλος, σύμφωνα και με τον συναξαριστή τους που να τους σφάξει ή να τους σκοτώσει, κι αυτός δεν ήταν φυσικά, παρά "ο ίδιος ο δάσκαλός τους που τους έμαθε την ιατρική τέχνη και επιστήμη! Γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη, τους ζήλευε! (Φυσικά! Αφού του έκλεψαν και όλη την πελατεία του δασκάλου, καλά να πάθουν).
Τους ανέβασε λοιπόν, ο δάσκαλος (καθηγητές τους λένε σήμερα, κλινικάρχες και εμπόρους υγείας) σε κάποιο όρος -που δεν κατονομάζει ο συναξαριστής, γιατί πιθανώς να συλληφθεί και ψεύτης, ψευδόμενος - να μαζέψουν κάποια βότανα, δήθεν ιατρικά, και εκεί τους επιτέθηκε (ένας προς δύο) με πέτρες και τους θανάτωσε. Χωρίς αυτοί να αντιδράσουν καθόλου, γιατί εκείνη την ώρα προσεύχονταν! (Όχι δεν ήξερε πότε να χτυπήσει ο "δάσκαλος" νομίζετε)!
Αυτά με τους αγίους μου, Κοσμά και Δαμιανού τους Αναργύρους, οι οποίοι μπορεί να ήταν και πραγματικοί "άγιοι" τελικά, αλλά όχι όπως τους θέλει ο συναξαριστής τους, μια και ένας γιατρός συνεπάγεται σπουδή, γνώση, μυαλό, διάνοια, γνώρισα τέτοιους γιατρούς κάνα-δυο κι εγώ στη ζωή μου, οι οποίοι δεν είχαν ανάγκη να ξανά γυρίσουν στη θέση του το κεφάλι μου που ξαφνικά κοίταξε την... πλάτη μου, συγκεκριμένα με έναν που δεν θα κατονομάσω, κάθε φορά που πήγαινα στο ιατρείο του με του κόσμου τις αρρώστιες, πλακωνόμασταν κατά το κοινώς, στις φιλοσοφικές συζητήσεις με τις ώρες, θέμα τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, και όταν τελειώναμε του έλεγα:
-Δεν θα μ' εξετάσεις;
-Όχι, μου έλεγε. Φύγε, δεν έχεις τίποτα...
Και πραγματικά, ρε παιδιά... Πιστέψτε με... Ειλικρινά... Θαύμα θαυμάτων!.. Δεν είχα, απολύτως, τίποτα!
Νάσαι καλά Γιώργο μου, από εκεί που είσαι και με βλέπεις... Εσύ κι αν ήσουν “Ανάργυρος”!.. Με διαβάζεις τώρα μέσω... διακτινισμού, έχε την αγάπη μου και την εκτίμησή μου πάντα, όσο ζω και όσο αναπνέω, θεώρησέ την δεδομένη!
Εσύ ήσουν ο "άγιος Ανάργυρός μου", και όχι οι συνάδελφοί σου Κοσμάς και Δαμιανός, βοήθειάν μας και αυτών η χάρη τους, χρονιάρα μέρα που τους γιορτάζουμε σήμερα!  

H THE EYE OF THE GUIDE, MOUNT YPSIZONOS